Skąd się wzięła papryka?

Wcale nie z Bułgarii, czy Rumunii, jak nasza dzisiejsza, gdy pojawi się w sklepach, ale przywiózł ją do Europy z Haiti w 1493 r. Krzysztof Kolumb. Nasiona długo zachowują siłę kiełkowania, łatwo też są przenoszone przez ptaki, ludzi oraz zwierzęta i dzięki temu rośliny rozprzestrzeniają się szybko. Kuchnia wschodnia przyjęła od razu to warzywo ze względu na ostry smak, a i papryka poczuła się doskonale w tropikach, z których przecież pochodzi. Uczeni dowodzą, że w XVI w. jej ostre odmiany były szeroko uprawiane w krajach Azji i Afryki, a nawet można było spotkać formy zdziczałe. Stąd- wielu dawnych badaczy uważało, że papryka pochodzi nie tylko z Ameryki, ale i ze Starego Świata. Ten pogląd jednak obalono dość łatwo, bo okazało się — po dokładnych analizach — że na naszym lądzie nikt nie miał o niej pojęcia do czasów podróży Kolumba. )
Za ojczyznę papryki uważa się więc Amerykę Środkową, a szczególnie Meksyk, oraz tropikalną część Ameryki Południowej. Obok rośliny roęznej znane jest całe mnóstwo gatunków pokrewnych. Papryka bowiem potrafi się zmieniać…, jak kobieta. Późniejsze czasy pokazały, że samych odmian, zwanych słodkimi, jest ogromna rozmaitość. ) Różnią się kolorem — od zielonego przez żółty do czerwonego i malinowego; kształtem — okrągły, podłużny, gładki, kanciasty itd.; wielkością — od maleńkich, jak przecinek, do wielkich, jak powiedzmy, duże jabłko. Te maleńkie są zazwyczaj piekielnie ostre. Np. Capsicum frutescens i Capsicum baccatum — rośliny wieloletnie, z których sporządza się przyprawę kuchenną, zwaną pieprzem kajeńskim (ang. Cayenne Pepper) rzeczywiście mają smak wprost palący. Wystarczy takim małym czerwonym „przecinkiem” dotknąć języka, a ma się „całe piekło w gębie”, co poniektóre osoby nawet lubią.
Capsicum chinense, Capsicum pubescens i inne są nieraz zakiszane. Na przykład, w południowych republikach ZSRR jada się je, jak nasze ogórki, ale dla wielu tknięcie tylko takiej kiszonki wystarcza, by czuć palenie w ustach, jakby się lizało czysty spirytus. Te i podobne gatunki papryki występują dziko i są hodowane, uprawiane, jadane i łubiane w wielu krajach, m. in. w Indiach, Japonii, Turcji, Etiopii, Ugandzie, Tanzanii, Nigerii, w krajach Ameryki Południowej i Środkowej. Spożywa się je na surowo, kiszone, w formie sproszkowanej, używając do przyprawiania
potraw lub do wyrobu ekstraktów, sosów itp. Stanowią jedną z najostrzejszych na świecie przypraw — obok pieprzu. Gdy Kolumb sprowadził paprykę do Hiszpanii, nazwano ją tam „pieprzem indiańskim”.
Jak sami wiemy, klimat Europy spodobał się papryce. W ostatnich dziesiątkach lat Bułgaria, Węgry i Rumunia zaopatrują nas w słodkie odmiany tego warzywa. Cały Półwysep Bałkański przyjął paprykę jak swoją, a np. na Węgrzech, w Bułgarii, a także w Jugosławii słała się narodowym przysmakiem.
W Polsce pierwszą wzmiankę o papryce można znaleźć w Dykcjonarzu roślinnym Krzysztofa Kluka z 1805 r. Późno, ale autor podkreśla, że roślina ta była u nas znana od dawna, opisuje jej właściwości lecznicze i przyprawowe. W pewnej mierze także i Napoleon przysłużył się jej rozprzestrzenieniu, gdy z powodu blokady nie docierały do Europy różne ostre przyprawy korzenne.
Ale prawdziwą karierę zrobiła papryka nie tak dawno. Dopiero bowiem na początku XX w. wyhodowano odmiany tzw. słodkie — jak już wspomniano, bardzo rozmaite — które stały się przedmiotem międzynarodowego handlu. Produkują je: Hiszpania, Portugalia, Węgry, Bułgaria, Jugosławia, Turcja, Meksyk, Chile, Kanada i Stany Zjednoczone.